19 juli 2019
Roel Broer
Onze correspondent H.Waserbij had een interessante ontmoeting en maakte daar onderstaand verslag van.
“Tsja, ouder worden gaat vaak niet zonder slag of stoot. Ook sporters ontkomen niet aan de tand des tijds. Als sporter, en dat voel ik mij ook, moet je trainen, trainen en nog eens trainen. Opgeven? Dat kent een sporter niet. Sijtje van der Lende sprak een pupil als volgt eens toe: “Je slaat alleen een training over als je dood bent.” Dat gevoel ken ik ook wel een beetje. Helaas blijkt dat niet altijd te werken. Zeker in mijn werk niet. Dat betekende dus overspannen, burn-out of anders gezegd, gewoon aan de latten. En dan kom je in de molen van hulpverleners terecht. Zij vinden sporten dan veel te vermoeiend en zeker voor een ‘oud’ iemand. Ook al fietst dit ‘oud’ iemand minstens zo hard als een ‘jong’ iemand van dertig plus. Helaas was ik nu aan de beurt en werd in de herstelmodus geplaatst. Na een aantal weken kreeg ik groen licht en mocht ik weer kalm aan op de racefiets iets proberen te doen. Samen met mijn echtgenote, die het fietsvirus te pakken krijgt, mocht ik voorzichtig weer op stap. “Maar denk erom, niet te snel,” kreeg ik als goed bedoeld advies mee. Die hulpverleners kennen mijn eega dus duidelijk niet. Veertig kilometer fietsen met een gemiddelde van tweeëntwintig kilometer per uur met een gemiddelde hartslag van nog geen honderd slagen per minuut. Hoe rustig wil je het hebben? Maar ……… dit is nog niet veilig genoeg.
Samen rijden we naast elkaar door Giethoorn Noord. Er komt ons een auto tegemoet. Niets aan de hand, hij rijdt netjes aan de rechter kant. Maar dan ……. links uit een sloot stijgt een domme gans, ja letterlijk een domme gans, op. Is vergeten haar turbo aan te zetten en ze heeft veel te weinig hoogte. Gelukkig voor haar vliegt zij in dezelfde richting als de auto rijdt. Helaas wel in onze richting dus. Met een dof geluid schampt ze de auto en zeilt zo de andere weghelft op. En ……. daar rijden wij. Eén seconde langzamer gereden had een frontale aanvlieging opgeleverd met die domme gans. Nu schampt een paar kilo veren mijn scheenbeen en mijn heup. Ik voel letterlijk en figuurlijk nattigheid. Aangezien ik de ganzentaal niet machtig ben heeft het weinig zin haar een scheldkanonnade na te zenden. Ik kijk nog achterom en zie dat de vogel gevlogen is. Met de adrenaline tussen de oren rijden wij verder maar de hartslag komt gemiddeld niet boven de honderd. Moraal van dit verhaal. Houdt ganzen in de gaten en luister niet te veel naar hulpverleners.
P.s.
Ik neem aan dat deze gans vrouwelijk was maar voor hetzelfde geld was zij een hij. Door de snelheid waarin bovenstaande plaats vond waren wij niet in staat het juiste geslacht te bepalen.”